Όταν έχεις ένα υγιές παιδί που το μεγαλώνεις με πολλή προσοχή και όλες τις απαραίτητες προφυλάξεις σου φαίνεται αδιανόητο ότι θα νοσηλευτεί κάποτε και μάλιστα σε σοβαρή κατάσταση. Ο τρόπος που οι γονείς μεγαλώνουν τα παιδιά τους αλλάζει από εποχή σε εποχή και τα διάφορα γεγονότα, που συμβαίνουν διαμορφώνουν τον τρόπο που επιλέγουμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας.
Ο κόσμος τους τελευταίους δύο μήνες ζει αντιμέτωπος με τον κορονοϊό, το ίδιο και η οικογένειά μου με τη διαφορά ότι το δικό μου παιδί νόσησε και κινδύνευσε σοβαρά η ζωή του. Ο κορονοϊός που τόσο καιρό έχει εδραιωθεί στο μυαλό και τις σκέψεις μου και αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους φόβους μου, ήρθε και έγινε πραγματικότητα.
Ως γιατρός παρακολουθούσα στενά το ξέσπασμα του κορονοϊού στην Κίνα και την Ιταλία. Σταμάτησα τα παιδιά μου από κάθε δραστηριότητα αρκετά νωρίς, πριν υπάρξει οποιαδήποτε απαγόρευση επειδή ήξερα ότι αυτός ο ιός είναι επικίνδυνος πολύ πριν ο περισσότερος κόσμος αρχίσει να τον παίρνει στα σοβαρά. Τα παιδιά μου συνέχισαν να πηγαίνουν στο σχολείο μέχρι που έκλεισε. Από εκείνη την ημέρα δεν έχουν βγει από το σπίτι. Μόνο ο άντρας μου χρειάστηκε μία φορά να βγει για επαγγελματικούς λόγους και τήρησε αυστηρά όλα τα μέτρα. Εγώ με τα παιδιά ούτε βγαίνουμε, ούτε βόλτες πηγαίνουμε, ούτε στην παιδική χαρά, ούτε πουθενά. Αν χρειαστεί να βγούμε να ψωνίσουμε κάτι, τηρούμε αυστηρά όλα τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας και κρατάμε απόσταση από τους γύρω μας. Δεν τα αφήνω ούτε στους φίλους τους να μιλήσουν, αν δεν τους χωρίζουν τουλάχιστον δύο μέτρα. Ακολουθούσαμε τους κανόνες κατά γράμμα και κάναμε τα πάντα σωστά, μέχρι που ο γιος μου αρρώστησε.
Όλα ξεκίνησαν στις 21 Μαρτίου με μερικά φταρνίσματα. Νόμιζα ότι τον έπιασαν οι αλλεργίες του. Την επόμενη μέρα είχε βουλωμένη μύτη και ελαφρύ βήχα. Δεν είχε πυρετό γι’ αυτό και δεν ανησύχησα ιδιαίτερα. Σκέφτηκα ότι θα κρύωσε ή θα άρπαξε καμιά γρίπη μέχρι τις 27 Μαρτίου που ανέβασε υψηλό πυρετό. Τότε άρχισα να ανησυχώ σοβαρά…
Το επόμενο πρωί ήρθε σπίτι ο παιδίατρός μας και μας είπε ότι το παιδί είχε κάποια ίωση που εξελίχθηκε σε πνευμονία. Του χορήγησε αντιβιοτικά και οξυγόνο για τις επόμενες 48 ώρες. Τη μία στιγμή τον κοίταζα και έλεγα ότι πάει καλά και την άλλη ήταν χάλια. Σε γενικές γραμμές πάντως φαινόταν εντάξει μέχρι τη Δευτέρα, 30 Μαρτίου που χειροτέρεψε και χρειάστηκε να νοσηλευτεί.
Μπαίνοντας στο νοσοκομείο πίστευα ότι θα μέναμε για λίγες μέρες – για τρεις ίσως για τέσσερις. Ήξερα ότι θα έμπαινε σε καραντίνα και θα τον αντιμετώπιζαν σαν να είχε κορονοϊό μέχρι που θα του έκαναν το τεστ και θα έβγαινε αρνητικό και επειδή γνωρίζω καλά την πολιτική των νοσοκομείων σχετικά με τον κορονοϊό ήξερα ότι δεν θα επιτρεπόταν ούτε σε εμένα να βγω από εκείνο το δωμάτιο έως ότου το τεστ βγει αρνητικό.
Έτσι έμεινα μόνη σε ένα δωμάτιο με τον 4χρονο γιο μου που ήταν σε άσχημη κατάσταση με δύο σχεδόν άδειες μπουκάλες οξυγόνου και τρεις σακούλες, μία για τα ρούχα μας, μία για τα είδη πρώτης ανάγκης και μία για τον υπολογιστή μου. Για τέσσερις ολόκληρες ώρες ήμουν σαν ζωντανή νεκρή – δεν ήξερα τι συνέβαινε με το παιδί και γιατί χειροτέρευε με γοργούς ρυθμούς παρά τη φαρμακευτική αγωγή.
Η εισαγωγή στο νοσοκομείο ήταν άμεση και το δωμάτιό μας έμοιαζε με εργαστήριο: όροι, φάρμακα, οξυγόνα, καλώδια, σωληνάκια, ενέσεις, του έπαιρναν αίμα ξανά και ξανά… Το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό ήταν εξαιρετικό. Στην αρχή χρειάστηκε 2 λίτρα οξυγόνου και την ίδια νύχτα 4. Την επόμενη ημέρα 6 και πιο μετά 9. Δυσκολευόταν τόσο πολύ να αναπνεύσει που μπορούσες να δεις όλους τους μυς στο στήθος, την κοιλιά και το λαιμό του να προσπαθούν με κάθε τρόπο να τον βοηθήσουν να πάρει αέρα. Ήμουν γιατρός και ήξερα ότι πάλευε για να αναπνεύσει, ως μητέρα όμως ήταν βασανιστήριο να τον παρακολουθώ να υπομένει όλο αυτό.
Οι πρώτες εξετάσεις βγήκαν και δεν ήταν ανησυχητικές. Με μία πρώτη ματιά δεν φαινόταν να έχει κορονοϊό. Οι τιμές του ήταν σχετικά φυσιολογικές – λίγο αυξημένες, λίγο μειωμένες – και η ακτινογραφία θώρακος φαινόταν αρκετά καλή. Του άλλαξαν αντιβιοτικά – πλέον του έδιναν αμπικιλλίνη και αζιθρομυκίνη και ξεκίνησε θεραπεία με αλβουτερόλη. Εκκρεμούσε μόνο το τεστ του κορονοϊού.
Μετά τις πρώτες δύο μέρες στο νοσοκομείο ωστόσο συνέχισε να χειροτερεύει. Παρόλο που οι εξετάσεις του και οι ακτινογραφίες δεν έδειχναν να έχει κορονοϊό, εκείνος συνέχισε να χειροτερεύει.
Στις 7 το απόγευμα τη δεύτερη ημέρα της νοσηλείας του ο γιατρός που είχε εφημερία εκείνη τη μέρα ήρθε και μου είπε ότι το παιδί είχε διαγνωστεί θετικό στον κορονοϊό. Έβαλα τα κλάματα. Χειροτέρευε συνεχώς και φοβόμουν.
Ούτε οι ακτινογραφίες, ούτε οι εξετάσεις του ούτε τίποτα μαρτυρούσε ότι μπορεί να έχει κορονοϊό. Είχαμε πάρει όλες τις προφυλάξεις και όμως νόσησε.
Πώς έγινε αυτό; Γιατί συνέβη; Αυτό δεν καταλαβαίνω.
Πόσο θα χειροτερεύσει; Πόσο θα κρατήσει όλο αυτό; Πόσο θα μείνουμε στο νοσοκομείο; Τι θα συμβεί αν νοσήσουμε και οι υπόλοιποι; Τι θα συμβεί αν δεν γίνει καλά;;
Έκανα τα πάντα σωστά. Έπρεπε και προσπάθησα όσο μπορούσα να κρατήσω την οικογένειά μου ασφαλή και απέτυχα. Δεν απέτυχα ακριβώς, αλλά πώς γίνεται να μην κατηγορώ τον εαυτό μου όταν βλέπω το παιδί μου να αργοπεθαίνει έχοντας κολλήσει τον πιο τρομακτικό ιό στον πλανήτη;
Πώς έγινε αυτό; Πώς; Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω. Έκλαιγα όλη τη νύχτα. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Δεν μπορούσα να το βγάλω από το μυαλό μου. Ήμουν τρομοκρατημένη, μόνη και φοβόμουν, ταυτόχρονα όμως ένιωθα και ανακουφισμένη γιατί αν το τεστ του κορονοϊού είχε βγει αρνητικό και είχε κάτι άλλο, όταν αργότερα έβγαινε από το νοσοκομείο και γυρνούσαμε σπίτι, θα ανησυχούσα μήπως είχε κολλήσει κορονοϊό στο νοσοκομείο και μας κολλήσει όλους ή μήπως τον κολλήσει κάποια στιγμή από κάπου αλλού. Τουλάχιστον τώρα ήξερα. Είχε κορονοϊό, αν όλα πήγαιναν καλά και με τη βοήθεια του Θεού θα το ξεπερνούσε και μετά όταν βγαίναμε από το νοσοκομείο θα ήταν υγιής, δεν θα το ξαναπερνούσε και δεν υπήρχε περίπτωση να κολλήσει κανέναν από μας. Με λίγα λόγια θα ξεμπερδεύαμε από τον κορονοϊό μια και καλή.
Ήμασταν ήδη στο νοσοκομείο πάνω από πέντε μέρες όταν τα πρώτα σημάδια βελτίωσης έκαναν την εμφάνισή τους. Κοιμόταν πάνω από 16 ώρες την ημέρα και τις υπόλοιπες ήταν ξύπνιος, αρκετά καλά και την πρώτη φορά έφαγε μία μπανάνα και φρουτόκρεμα με μήλα. Το πόσο ήθελα να του δώσω μία σοκολάτα ή ένα παγωτό για να τον επιβραβεύσω, να τον ευχαριστήσω που ήταν ήρωας και το πάλευε δεν λέγεται, αλλά δεν μπορούσα να κάνω του κεφαλιού μου. Οι οδηγίες του γιατρού ήταν αυστηρές.
Όσο περνάνε οι μέρες χρειάζεται όλο και λιγότερο οξυγόνο. Πλέον είμαστε κάτω από τα 4 λίτρα. Έχει ακόμα έναν πολύ άσχημο βήχα, βουλωμένη μύτη και λίγο πυρετό, αλλά έχει όρεξη και πεινάει συνεχώς.
Τόσες μέρες δεν έχω φύγει λεπτό από το πλευρό του, όχι ότι δεν θέλω αλλά γιατί δεν μου επιτρέπεται. Κανείς δεν επιτρέπεται να έρθει στο δικό μας δωμάτιο. Οι νοσηλευτές και οι γιατροί όταν έρχονται για να τον αξιολογήσουν ή να φέρουν φαγητό, φάρμακα, οξυγόνο και ό, τι άλλο χρειάζεται εισέρχονται στο δωμάτιο φορώντας ολόσωμο εξοπλισμό γι’ αυτό και έρχονται μόνο όταν είναι απολύτως απαραίτητο. Ο σύζυγός μου είναι σπίτι με τις κόρες μας. Δεν μπορούμε να αγκαλιάσουμε ο ένας τον άλλον. Δεν μπορώ να αγκαλιάσω τα κορίτσια μου. Η οικογένειά μου είναι χωρισμένη στα δύο και αισθανόμαστε τόσο μακριά…
Παρά την απομόνωση εδώ στο νοσοκομείο υπήρξε μία τεράστια έκρηξη αγάπης και υποστήριξης. Και οι δύο εργοδότες μας, μας στήριξαν όσο δεν πάει. Οι συμμαθητές των παιδιών μας συγκέντρωσαν τρόφιμα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης και τα έφεραν στο σπίτι για να μη χρειαστεί ο άντρας μου να βγει από το σπίτι με τα κορίτσια. Οι γείτονές φέρνουν καθημερινά φαγητό και φρέσκα φρούτα λαχανικά, μας στέλνουν δωράκια και μάλιστα έστειλαν σε εμένα εδώ στο νοσοκομείο ένα πακετάκι με μαντηλάκια καθαρισμού προσώπου και διάφορα άλλα προϊόντα υγιεινής γιατί τόσες μέρες στο νοσοκομείο δεν έχω κάνει ούτε ένα μπάνιο… το πιστεύετε;
Ζούμε σε μια εποχή που οι άνθρωποι είμαστε πιο μακριά, αλλά και πιο κοντά από ποτέ, μία εποχή που κανείς δεν κοιτάει κοινωνική θέση, χρήματα, θρησκεία και πολιτικές πεποιθήσεις. Αν υπάρχει ένα πράγμα θετικό είναι ότι οι άνθρωποι γίναμε ένα. Αγαπήσαμε ανθρώπους που μετά βίας γνωρίζαμε ή ακόμα και ανθρώπους που δεν γνωρίζαμε καν, ακόμα και ξένους, που βλέπαμε για πρώτη φορά στην τηλεόραση ή φίλους φίλων που ζουν το δικό τους μαρτύριο. Θα είμαι πάντα ευγνώμων στους ανθρώπους που μας βοήθησαν. Κανείς δεν μας κατηγόρησε και κανείς δεν μας έκανε να αισθανθούμε ντροπή που ο γιος μας κόλλησε κορονοϊό. Θέλω να ελπίζω ότι την ίδια αντιμετώπιση θα έχουμε όταν θα επιστρέψουμε στην καθημερινότητά μας μετά τον COVID.
[Via]
Greek 
English