«Υπήρχαν στιγμές που δεν ήθελα να βγω έξω. Δεν ήθελα να δώσω αφορμή στους άλλους να με κοιτάζουν. Μία λέξη να σου πει ο άλλος, πάλι έρχονται οι στιγμές που πέρασες, τα βιώματα σου, το bullying. Όσα χρόνια και να περάσουν δεν τα ξεχνάς».
Τα λόγια της κας Μαρίας Λοΐζου, από το Λιοπέτρι, είναι σαν γροθιά στο στομάχι. Λόγια που προκαλούν ντροπή και οργή, όταν τα ακούς, αλλά την ίδια ώρα και θαυμασμό. Ντροπή για τις αντιλήψεις που υπάρχουν, oργή για τον εκφοβισμό που δέχθηκε ένα άτομο, λόγω της εξωτερικής του εμφάνισης. Για κάτι που δεν το επέλεξε η ίδια, αλλά το αποδέχτηκε. Θαυμασμό για τη δύναμη ψυχής αυτής της γυναίκας.
Δέχθηκε εκφοβισμό από τότε που ήταν παιδί, από ξένους αλλά και από την οικογένειά της. Αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο, επειδή βρισκόταν στο στόχαστρο καθημερινών πειραγμάτων και κοροϊδιών από τους συμμαθητές της. Όμως δεν τα έβαλε κάτω. Μετέτρεψε όλα αυτά τα εμπόδια σε κινητήριο δύναμη, σήκωσε ψηλά το κεφάλι και προχώρησε μπροστά. Έκανε τη δική της οικογένεια και διδάσκει καθημερινά μαθήματα ζωής σε όλους.
Η Μαρία Λοΐζου, που έκανε όλη την Κύπρο να τη θαυμάζει, σε μία κατάθεση ψυχής στον REPORTER, θυμάται τα δύσκολα παιδικά χρόνια, την αγάπη και στήριξη της οικογένειάς της, αλλά και τα εμπόδια από την οικογένεια του άνδρα της, πριν ενώσουν για πάντα τις ζωές τους. Εκμυστηρεύεται ότι ακόμη και σήμερα δέχεται περίεργα βλέμματα και απρεπή σχόλια, ακόμη και από ανθρώπους που την ξέρουν χρόνια.
Greek 
English