Είμαι παντρεμένη 21 χρόνια. Παντρεύτηκα στα 19 με έναν άντρα που λατρεύω και έχω τέσσερα παιδιά μαζί του. Τώρα είμαι 41 ετών και εκείνος 44.
Όλα ξεκίνησαν πριν από 12 χρόνια. Ο άντρας μου αποφάσισε να φύγουμε από την πόλη, από την οποία μεγαλώσαμε στην Ελλάδα και να μείνουμε στο χωριό του πατέρα του στην Αλβανία, όπου εκεί είχαμε φτιάξει ξενοδοχείο και σπίτι. Η δουλειά του στην Ελλάδα λόγω κρίσης δεν πήγαινε πολύ καλά και η απόφασή του ήταν αμετάκλητη. Φυσικά εγώ δεν ήθελα να πάω σε ένα χωριό που μόνο τα καλοκαίρια για 10 μέρες πηγαίναμε αλλά επειδή τον αγαπούσα πάρα πολύ και δεν ήθελα να νιώθει στεναχωρημένος και επειδή είχα τρία παιδιά τότε μικρά που είχαν ανάγκη τον πατέρα τους, αποφάσισα να τον ακολουθήσω. Είχε πει πως θα μέναμε στην πόλη αλλά τα χρόνια περνούσαν και εγώ πόλη δεν έβλεπα. Έπαθα κατάθλιψη. Ένιωθα πεθαμένη. Του το έλεγα πως δεν είμαι καλά και εκείνος αδιαφορούσε. «Δεν μπορούμε να φύγουμε ακόμα», μου έλεγε συνέχεια.
Περνούσαν οι μέρες και τα χρόνια σε ένα χωριό χωρίς φως και νερό τις περισσότερες ώρες της μέρας. Γιατροί δεν υπήρχαν. Γενικά δεν υπήρχε τίποτα που να σε κάνει να νιώθεις ασφαλής. Τα παιδιά ήταν μικρά και δεν είχαν αρκετές απαιτήσεις. Ό, τι τους προσφέραμε, το δέχονταν. Επειδή είπα πάρα πολλά για να σας βάλω στο κλίμα που ζούσα, πέρασαν έξι χρόνια σχεδόν που είχα χάσει το νόημα της ζωής. Είχα συμβιβαστεί με όλο αυτό και έλεγα μέσα μου πως έτσι είναι ο γάμος: κατανόηση και υπομονή. Είχα χάσει κάθε είδους επικοινωνία με τον άντρα μου που έφευγε το πρωί και ερχόταν το βράδυ γιατί έπρεπε να ενταχθεί στην καινούργια αυτή κοινωνία, να πιάσει καινούργιες φιλίες και να δουλέψει για να ζήσουμε. Ξέχασα να σας πω ότι η μητέρα του ζούσε με εμάς στο χωριό. Ο πατέρας του είχε πεθάνει. Εγώ είμαι Ελληνίδα, αυτός Αλβανός αλλά μεγαλωμένος στην Ελλάδα.
άποια στιγμή μέσα στο σκοτάδι που ζούσα και αφού είχαν περάσει έξι χρόνια απελπισίας μου δόθηκε ένα φως επικοινωνίας. Αρχάρια εγώ με το facebook και το ίντερνετ ή γενικά, από απλά τηλέφωνα τότε με κουμπιά βρήκα κάποιον ενδιαφέροντα. Δεν ήξερα τι εστί facebook και όταν κάποιος μου μίλησε και μου είπε ένα απλό «Τι κάνεις» εγώ νόμιζα ότι μου χάρισαν όλη την ευτυχία του κόσμου. Κάποιος ενδιαφέρθηκε για μένα να ρωτήσει πως είμαι. Ένιωσα καλά αλλά είχα τύψεις ως προς τον άντρα μου επειδή μιλούσα με κάποιον άλλον. Βέβαια δεν πέρασε αρκετός καιρός και ο άντρας μου κατάλαβε πως κάτι είχε αλλάξει με μένα και εννοείται πως με έπιασε στα πράσα να επικοινωνώ μέσω facebook με κάποιο άτομο στην Ελλάδα. Θεώρησε πως τον απατούσα και ξεκίνησαν οι τσακωμοί. Μου έσπασε το τηλέφωνο και η ζωή μου έγινε πιο σκοτεινή απ’ ότι ήταν γιατί ένιωθα και τύψεις πια.
Δεν πέρασε αρκετός καιρός και έμαθα πως ήμουν έγκυος στο τέταρτο παιδί. Τότε εγκλωβίστηκα πιο πολύ γιατί είχαν περάσει εφτά χρόνια από το τρίτο και θεωρούσα πως δεν είχα αρκετή δύναμη να μεγαλώσω και ένα τέταρτο. Ο άντρας μου το ήθελε και έτσι χρησιμοποίησα όση δύναμη μου έχει απομείνει για να το μεγαλώσω κι αυτό. Τη γέννησα στην Ελλάδα και μόλις πήγε δύο μηνών ξαναγύρισα στο θάνατό μου, δεν άντεχα όμως άλλο. Τρέχανε δάκρυα απ’ τα μάτια μου χωρίς να κλαίω και έτσι αποφάσισα να πάω στην Ελλάδα στους δικούς μου αφού έβλεπα τόση αδιαφορία από τον άντρα μου. Επικοινωνούσε μόνο με τη μάνα του λες και εγώ δεν υπήρχα εκεί.
Πήρα τα παιδιά και πήγα για ένα χρόνο στην Ελλάδα και δούλεψα για να τα βγάλω πέρα οικονομικά. Τότε άρχισε να επικοινωνεί ο άντρας μου μαζί μας καθημερινά και μου έλεγε πως θα πάρουμε σπίτι στην πόλη, πώς θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να είμαστε καλά και εγώ τον πίστεψα. Γύρισα πίσω και αμέσως την επόμενη μέρα πήγαμε στην πόλη για να δούμε σπίτια. Πίστευα πως άλλαξε και πως η απόσταση μας έκανε καλό. Ένιωσε ότι μας χάνει και γι’ αυτό δραστηριοποιήθηκε. Όλα πήγαιναν καλά. Περνούσαμε καλά εγώ στην πόλη με τα παιδιά, αυτός στο χωριό διότι η δουλειά του είναι εκεί, ερχόταν όμως συχνά για να μας δει. Θεωρούσα πως όλα πήγαιναν καλά. Εγώ βέβαια ένιωθα τις τύψεις μου γι’ αυτό που είχε ανακαλύψει τότε και πάντα φερόμουν σαν δούλα του. Ό, τι ήθελε αυτός δεν έφερνα αντιρρήσεις γιατί καμιά φορά μου το υπενθύμιζε και είχα καταδικάσει τον εαυτό μου γιατί τον είχα πληγώσει μέχρι πριν από πέντε μήνες που ανακάλυψα πως είχε εξωσυζυγική σχέση με μία απ’ το χωριό για τρεις μήνες. Εγώ τον έπιασα στα πράσα αυτή τη φορά και μου τα ομολόγησε όλα. Στην αρχή βέβαια πήγε να με βγάλει τρελλή αλλά μετά κατάλαβε πως δεν τον παίρνει γιατί εγώ είχα μιλήσει με τη γκόμενά του και μου τα είχε πει όλα χαρτί και καλαμάρι οπότε και αυτός δεν μπόρεσε να κάνει αλλιώς.
Τώρα είμαι σε μια φάση που δεν ξέρω τι να κάνω. Μου είπε πως το έκανε από εκδίκηση γι’ αυτό που είχα κάνει τότε αλλά φάσκει και αντιφάσκει. Μετά λέει πως φάνηκε αδύναμος, μαγεύτηκε από μία μικρότερη που του έδωσε σημασία αλλά ποτέ δεν την αγάπησε και ευτυχώς που το έμαθα γιατί ήθελε να το τελειώσει και δεν μπορούσε. Αυτό δεν μπορώ να το καταλάβω. Γιατί δεν μπορούσε; Γιατί έπρεπε να το ανακαλύψω εγώ; Αν ήθελε εκδίκηση θα μπορούσε να μου το πει ο ίδιος και να με πονέσει.
Δεν ξέρω τι να κάνω. Θέλω να του δώσω μια δεύτερη ευκαιρία γιατί μου έδωσε κι αυτός και ας μην είχα φτάσει ποτέ σε σεξουαλική επαφή αλλά φοβάμαι πως θα το ξανακάνει. Να πω πως ποτέ δεν μου είχε δώσει δικαίωμα να σκεφτώ ότι ενδιαφέρεται για άλλη γυναίκα τόσα χρόνια και παρόλο που ήταν μαζί της ενώ δεν το ήξερα εννοείται ότι ήταν πολύ θερμός απέναντί μου και πολλές φορές που βγαίναμε ένιωθα πως ήθελε να μου μιλήσει και μετά το έκοβε.
Βοήθεια. Τι να κάνω; Τον αγαπάω πάρα πολύ αλλά φοβάμαι πως θα με ξαναπροδώσει!
Μου είπε πως αφού είδε όλα μου τα μηνύματα τότε τα οποία ήταν και ερωτικού περιεχομένου του είχαν τυπωθεί στο μυαλό και πολλές φορές δεν το άντεχε. Πάλευε να τα ξεχάσει αλλά του ήταν αδύνατον. Αυτό το είπε όταν εγώ έμαθα για την εξωσυζυγική του σχέση. Αρκετές φορές στο παρελθόν μου υπενθύμιζε ότι τον είχα απατήσει έστω και με μηνύματα και εγώ ποτέ δεν του απαντούσα γιατί θεωρούσα ότι θα τον έκανα χειρότερα. Έλεγε ότι με αγαπούσε μετά και φαινόταν πως το ξέχναγε. Δεν ξέρω τι να πιστέψω.
Απαντά η ψυχολόγος κυρία Βίκυ Μιχελή
Αγαπητή φίλη του singleparent,
από το γράμμα σου καταλαβαίνω ότι είσαι πολύ μπερδεμένη κι εξαντλημένη. Βέβαια μου έχουν δημιουργηθεί και κάποιες απορίες τις οποίες δεν μπορώ να καταλάβω και πολύ. Θα σου εξηγήσω τι εννοώ. Λες πως ζείτε τα τελευταία χρόνια σε ένα χωριό της Αλβανίας, το χωριό του συζύγου σου όπου εκεί έχετε φτιάξει σπίτι και ξενοδοχείο. Ταυτόχρονα λες πως σε αυτό το χωριό δεν έχετε συνέχεια ρεύμα και νερό που η αλήθεια είναι με μπερδεύει λίγο στο πως μπορεί να λειτουργήσει μια επιχείρηση κάτω από αυτές τις συνθήκες. Και το τονίζω αυτό γιατί μήπως στο πλαίσιο του μπερδέματος που βρίσκεσαι έχεις γιγαντώσει κάποια πράγματα και επειδή όπως λες ότι αγαπάς πάρα πολύ τον άνδρα σου φοβάσαι να πεις ότι δεν σου αρέσει εκεί, μιας και μόνη σου αναφέρεις ότι δεν ήθελες την μετοίκηση αλλά η κρίση σας ανάγκασε.
Επίσης, στην πορεία λες πως αφού άρχισες να μιλάς με έναν άλλον άνδρα και στην πορεία ο σύζυγός σου το ανακάλυψε, μαθαίνεις πως έμεινες έγκυος στο τέταρτο σας παιδί κι εκεί εγκλωβίστηκες. Δεν καταλαβαίνω αυτή την απόσταση που παίρνεις από τα πράγματα, έμαθες για την τέταρτη εγκυμοσύνη σου όπως θα μάθαινες για την εγκυμοσύνη κάποιας άλλης γυναίκας. Μένεις έγκυος σε μια περίοδο που η μεταξύ σας σχέση είχε εντάσεις και απλά το μαθαίνεις. Δεν βρίσκεσαι μέσα στη σχέση με ό, τι αυτή συμπεριλαμβάνει;
Με τα λίγα με τα πολλά φτάνουμε στο σημείο που ανακαλύπτεις την εξωσυζυγική σχέση του συντρόφου σου κι εκεί χάνεις πια την εμπιστοσύνη σου σε εκείνον και φοβάσαι πως θα το επαναλάβει και ότι δεν ήταν μια απλή “εκδίκηση” όπως αναφέρεις. Αυτό που εγώ αντιλαμβάνομαι προσπαθώντας όσο αυτό είναι εφικτό από ένα γράμμα να μπω στη θέση και των δύο σας, ότι φοβάστε τα ίδια ακριβώς πράγματα, ο καθένας σας τα εκφράζει με τον δικό του τρόπο γιατί είστε και διαφορετικοί σαν χαρακτήρες.
Έχετε κάτσει ποτέ να μιλήσετε; Να πείτε τις αλήθειες σας; Να πείτε ο καθένας σας για ποιους λόγους οδηγηθήκατε σε αυτές τις καταστάσεις; Να εξηγήσετε ο ένας στον άλλον τα συναισθήματά σας, τα παραπονά σας; Να μιλήσετε για τους φόβους σας; Να πεις τι σου αρέσει και τι δεν σου αρέσει στη ζωή σας την κοινή;
Ή μπορεί και να είσαι λίγο πιο παθητική σαν άνθρωπος και έχεις μάθει να λες σε όλα χωρίς να εκφράζεις την άποψή σου και να την καταπιέζεις; Ξέρεις όταν συμφωνούμε πάντα με τους άλλους και δεν τους λέμε την απόψη μας ή πως νιώθουμε για μια συγκεκριμένη κατάσταση οι άλλοι και όχι άδικα βλέπουν την κατάφασή μας κι όχι αυτό που κρύβεται μέσα μας. Μήπως από φόβο ότι θα τον χάσεις δεν μιλάς τη στιγμή που πρέπει και μαζεύεις και βαλτώνεις και θλίβεσαι;
Δεν ξέρω τι βοήθεια περιμένεις ακριβώς αυτή τη στιγμή από αυτό το γράμμα που έχεις στείλει.
Αυτό που μπορώ να σου πω είναι οι απαντήσεις μας στα γράμματά σας δεν είναι συμβουλές αλλά έχουν συμβουλευτικό χαρακτήρα. Δηλαδή προσπαθούμε σε αυτήν την ιστοσελίδα να δώσουμε μια κατεύθυνση προς περαιτέρω δική σας διερεύνηση των προβλημάτων και προβληματισμών σας με τη βοήθεια κάποιου ειδικού. Και μόνο που λείπει το δια ζώσης και ή άμεση επικοινωνία μας μαζί σας καθιστά τη θέση μας δύσκολη ως προς το να αναλάβουμε μια συμβουλή. Όμως μπορώ να αναλάβω την παροτρύνση μου προς εσένα να το ψάξεις μέσα σου, με βοήθεια και με τον σύζυγό σου αν είναι πρόθυμος λίγο παραπάνω.
Ειδάλλως, θα φοβάστε, θα αγχώνεστε και θα εθελοτυφλείτε.
Με εκτίμηση,
Βίκυ Μιχελή
Ψυχολόγος Πανεπιστημίου Αθηνών
Φοίβου & Αθηνάς 10
19005, Νέα Μάκρη
Τηλ: 2294300825
Κιν: 6944315963
E mail: vicky4micheli@yahoo.gr
Facebook: https://www.facebook.com/vickymicheli.psychologist.neamakri/
Skype: vicky_micheli
Greek 
English