Τα παιδιά μας ζουν μόνα τους στο σπίτι

Τα παιδιά μας ζουν μόνα τους στο σπίτι – Το συγκλονιστικό μήνυμα ενός δασκάλου

Το κείμενο που θα διαβάσετε το έγραψε ένας εκπαιδευτικός φυσικής αγωγής σε δημοτικό.

Ο Γιώργος Χρηστινίδης είχε γράψει επίσης το συγκλονιστικό άρθρο «Αγαπητοί γονείς, έχετε μαύρα μεσάνυχτα! – Το συγκλονιστικό μήνυμα ενός δασκάλου».

Εμείς αρκεί να αφουγκραστούμε τα λεγόμενα του και να τα επεξεργαστούμε. Και τότε να δούμε την αλήθεια κατάματα και να αλλάξουμε την πραγματικότητα.

Διαβάστε το συγκλονιστικό κείμενο:

Το διαπιστώνω, δυστυχώς, κάθε μέρα…

Υπάρχει σημαντική έλλειψη στην ικανότητα συγκέντρωσης των παιδιών. Δεν μπορούν να διατηρήσουν την προσοχή τους σε κάτι, δεν ακούν, είναι αφηρημένα…

Και δε μιλάω για καταστάσεις που χρειάζονται τη βοήθεια ειδικού. Μιλάω για την πλειονότητα των παιδιών.

Η εκμάθηση μιας δεξιότητας και η εκτέλεση μιας απλής άσκησης στο μπάσκετ χθες, μας έφαγε όλη την ώρα. Λάθος πόδι, λάθος χέρι, βλέμμα χαμένο. Το έδειξα μια και δυο και τρεις. Τους το είπα, τους το φώναξα, τους το ψιθύρισα. Το έκανα σοβαρό, το έκανα αστείο. Κι όμως… ελάχιστο κέρδος.

Δεν μπορούσαν να συγκεντρωθούν, το ήθελαν, μα δεν μπορούσαν!

Μπορεί να σας φαίνεται απίστευτη ή αστεία η φράση: «Το ήθελαν, μα δεν μπορούσαν». Αλλά δεν είναι καθόλου. Είναι η αλήθεια.

Γιατί δεν μιλάω για αντιδραστικά παιδιά ή για παιδιά με προβλήματα. Μιλάω για παιδιά που έχουν ενδιαφέρον για το μάθημα της Φυσικής Αγωγής, που τους αρέσει, που το περιμένουν. Παιδιά ευφυή, παιδιά με δεξιότητες και «φροντίδα» από το σπίτι. Αλλά… τελικά δεν αρκούν αυτά.

Μάλλον η ζημιά που γίνεται από την έκθεση τους μπροστά σε μια οθόνη, είναι μεγαλύτερη από ότι φανταζόμαστε. Η υπερβολική ενασχόληση με κινητά τηλέφωνα, τηλεοράσεις, τάμπλετ και οτιδήποτε δεν αφήνει τον εγκέφαλό τους να φιλτράρει αυτό που βλέπουν ή ακούν. Δημιουργεί ανεπανόρθωτες βλάβες.

Ξέρω τι θα μπορούσε να μου πει κάποιος. «Κάνε δελεαστικό το μάθημά σου!». «Προσπάθησε να τους εμπνεύσεις!». «Γίνε διασκεδαστικός!». «Γίνε έτσι, γίνε αλλιώς, γίνε χίλια κομμάτια!»…

Ναι, τα ξέρω αυτά και συμφωνώ και προσπαθώ. Αλλά δε νομίζω ότι είναι θέμα εκπαιδευτικού (ή τουλάχιστον μόνο εκπαιδευτικού). Και βλέπω ραγδαία επιδείνωση σε μόλις τέσσερα, πέντε χρόνια.

Φαίνεται αυτό από τις απαντήσεις που δίνουν όταν τα ρωτάω πως πέρασαν το σαββατοκύριακο.

Κανένα δε μου λέει ότι βοήθησε τη μαμά του στο συμμάζεμα του σπιτιού. Ότι έπαιξε Scrabble με τον μπαμπά του. Ότι άκουσε μουσική. Ότι ζωγράφισε. Ότι περπάτησε με τους γονείς του μια μεγάλη βόλτα που τη χάρηκε πολύ και φυσικά κανείς στο σπίτι δεν τους αφηγείται πια… παραμύθια.

Αντιθέτως αυτά που μου λένε είναι ότι μίλησαν στο skype, ότι κατέβασαν τραγούδια, ότι ανέβηκαν πίστες. Ότι μπήκαν στο You Tube, ότι δημοσιεύουν κάτι ασυνάρτητα (για μένα) πράγματα στο instagram. Και εντέλει αυτό που καταλαβαίνω εγώ είναι πως, κατά βάθος, βαριούνται αφόρητα.

Τα παιδιά μας ζουν μόνα τους στο σπίτι…

Και παρόλο που βρίσκονται κι άλλοι στο σπίτι, αυτά είναι μόνα… μόνα… μόνα τους…