«Μαμά, σ’αγαπώ… Κι αν απόψε το βράδυ κλάψω, να ξέρεις πως είναι εντάξει»

Δεν μπόρεσα να το φτάσω το παιχνίδι.
Άπλωσα τα χέρια μου, αλλά δεν τα κατάφερα.
Ούτε να μπουσουλήσω κατάφερα.
Γι’αυτό κοίταξα γύρω για σένα κι έκλαψα! Και τότε ήρθες!
Άκουσα την φωνή σου να μου λέει “θέλεις το παιχνίδι;” κι ηρέμησα μέσα στην ασφάλεια οτι έρχεσαι κάθε φορά που σε φωνάζω.

Μαμά…

Ξέρω πως έχεις κουραστεί γιατί κλαίω όλη την ώρα.
Δεν το θέλω.
Είναι που δεν ξέρω να πω “θέλω το παιχνίδι μου” και κυριότερα που δεν ξέρω να πω “σ’έχω ανάγκη”.
Οπότε κλαίω…

Μαμά…

Δεν δείχνει όμως το κλάμα μου το πως νιώθω για σένα.
Σ’αγαπώ, γι’αυτό κλαίω και σε ζητώ.
Σ’ έχω ανάγκη, γι’αυτό κλαίω και σε ζητώ.
Ξέρω ότι μερικές φορές δεν μπορείς να έρθεις κι αυτό είναι εντάξει.
Το λατρεύω τόσο πολύ όταν μου λες, “είμαι εδώ, σ’ακούω, έρχομαι κοντά σου.”

Μαμά…

Ανυπομονώ για την μέρα που θα μπορώ να σου εκφράσω όσα νιώθω.
Να σου πω για την ασφάλεια που νιώθω στην ζεστή αγκαλιά σου.
Πως είσαι το καταφύγιο μου και το στήριγμα μου.
Πως βρίσκω τόσο πολύ παρηγοριά στον τόνο της φωνή σου, στο κορμί, στην παρουσία σου.
Δεν μπορώ ακόμα να στα πω.
Κι αντί να στα πω, κλαίω.

Μαμά…

Βλέπω και τα δικά σου δάκρυα.
Ξέρω δεν είναι εύκολο…
Στο λίγο αυτό καιρό που είμαι στην ζωή έχουμε ήδη περάσει τόσα πολλά και ξέρω πως θα το ξεπεράσουμε κι αυτό.
Ξέρω πως συχνά νιώθεις πως δεν τα καταφέρνεις και συχνά δεν νιώθεις αρκετά καλή.
Αλλά να ξέρεις μαμά μου, είσαι παραπάνω απο καλή. Είσαι δική μου!

Μαμά, σ’αγαπώ…

Κι αν απόψε το βράδυ κλάψω να ξέρεις πως είναι εντάξει. Είναι εντάξει να μην καταλαβαίνεις τι θέλω.
Ξέρω οτι κάνεις το καλύτερο σου για να με μάθεις, όπως κάνω κι εγω για να μάθω τούτον τον καινούργιο κόσμο.

Μαμά…

Θα το περάσουμε μαζί αυτό.
Ένα βήμα τη φορά.
Μια μέρα τη φορά.
Μια στιγμή τη φορά.
Ένα κλάμα τη φορά…

Πρωτότυπο κείμενο: @ourmamavillage