Η δική μου ιστορία θηλασμού ξεκινάει πριν καν μείνω έγκυος. Δεν μου άρεσε το πώς ηχούσε η λέξη, ένιωθα άβολα όταν τύχαινε να δω εικόνες μωρών που θηλάζουν, δεν ένιωθα άνετα με το ίδιο μου το στήθος.
Εννοείται πως άκουγα με φρίκη ιστορίες για παιδιά δύο ετών που θηλάζουν ακόμα, παρόλο που δεν είχα ιδέα αν αυτό είναι φυσιολογικό ή όχι. Το κατέκρινα όμως με ύφος μεσημεριανού πανελίστα.
Περιέργως όμως, ήθελα να θηλάσω για ένα χρονικό διάστημα. Αισθανόμουν ότι είναι το σωστό. Ήταν επόμενο λοιπόν πως ένα από τα άγχη μου όταν έμεινα έγκυος, ήταν το αν τελικά θα τα καταφέρω και πώς.
Στα βιβλία εγκυμοσύνης που διάβαζα, τα κεφάλαια περί θηλασμού τα απέφευγα -όπως αναβάλλεις συνεχώς το πιο δύσκολο κομμάτι του μαθήματος. Φοβόμουν τι θα διάβαζα, συν το γεγονός ότι αισθανόμουν άβολα με τις εικόνες.
Όταν λοιπόν γέννησα -με καισαρική λόγω θέσης εμβρύου- θεώρησα φυσιολογικό να φάει το παιδί μπουκάλι. Την επόμενη μέρα που συνήλθα από την καισαρική, είπαμε με τον σύζυγο πως είχε έρθει η ώρα να δοκιμάσουμε.
Πήγαμε στο ειδικό δωμάτιο, μόνοι μας χωρίς καμία βοήθεια ή πρόταση για βοήθεια από τις μαίες και έβαλα το μωρό στο στήθος.
Και ξαφνικά μια απίστευτη αίσθηση με κατέκλυσε. Κάτι που σε γαργαλούσε και ταυτόχρονα μια ζεστασιά. Και ένα στοματάκι που κουνιόταν ρυθμικά. Και που μετά από λίγο το πήρε ο ύπνος.
Εκεί ξεκίνησαν τα πρώτα όργανα.
Είναι σωστό που κοιμήθηκε;
Μήπως να το ξυπνήσουμε να φάει;
Μήπως να το τσιμπήσουμε λίγο να ξυπνήσει;
Οι πρώτες –και μισοαναπάντητες από το προσωπικό- απορίες αναδύθηκαν. Σε περίπτωση που αναρωτιέστε τι τελικά κάναμε να σας πληροφορήσω ότι τα κάναμε όλα. Ναιμ την ξυπνούσαμε. Ναι, την τσιμπούσαμε.
Ναι, την πιέζαμε να φάει ένα δεκάλεπτο από το κάθε στήθος, όπως μας είχαν πει. Και όταν είχε πια κοιμηθεί τόσο βαθιά ώστε της σήκωνες το χεράκι και αυτό έπεφτε κάτω βαρύ, χωρίς να ανοίξει βλέφαρο, την πηγαίναμε στο κρεβάτι της.
Τώρα που το σκέφτομαι εκ των υστέρων, σκέτο μαρτύριο μου φαίνεται για το νεογέννητο. Δεν είμαι σίγουρη για το αν θα ταλαιπωρήσω και το δεύτερο τόσο.
Αφού έπαιξαν τα πρώτα όργανα, μετά ήρθε κι ο τραγουδιστής. Η κακή στάση του μωρού (η δική μου βασικά, τι φταίει το έρμο) είχε ως αποτέλεσμα να τραυματιστεί η μία θηλή μου.
Μιλάμε για πόνο. Έτσι κι αλλιώς πονάνε τις πρώτες μέρες οι θηλές μέχρι να συνηθίσουν, αλλά όταν τραυματίστηκε η θηλή, ο πόνος ανέβηκε επίπεδο.
Για να βάλω το μωρό στο στήθος, μου έπαιρνε ένα δεκάλεπτο γιατί πολύ απλά δεν ήθελα να περάσω πάλι αυτό το μαρτύριο.
Ο άντρας μου επέμενε σε εκνευριστικό βαθμό να τη θηλάσω και μου έλεγε «Τι περιμένεις; Βάλτην!» γιατί πού να καταλάβει ότι εγώ δεν έβλεπα μπροστά μου ένα μωρό, αλλά μια δαγκάνα. Ήμουν τόσο εκνευρισμένη μαζί του, που όταν ερχόταν η ώρα του θηλασμού ήθελα απλά να εξαφανιστεί -ο άντρας μου, όχι το μωρό.
Την τέταρτη μέρα η θηλή μου έβγαλε αίμα και μου υπέδειξαν να βγάλω γάλα με το θήλαστρο το οποίο και να πετάξω.
Το έκανα για είκοσι μαρτυρικά λεπτά. Και ειλικρινά απορώ πώς είχα το κουράγιο να συνεχίσω το θηλασμό.
Ίσως να φταίει που αν τον έκοβα, ο σύζυγος θα με διέγραφε επί τόπου. Tη Σκύλλα και τη Χάρυβδη τις θυμάστε; Ε, αυτό.
Και επιτέλους ήρθε η μεγάλη μέρα που ήρθαμε σπίτι… Και όλα έγιναν πιο εύκολα. Πλύθηκα. Περιποιήθηκα τις θηλές με κηραλοιφή.
Τις άφηνα χωρίς σουτιέν εννοείται και όταν κοιμόμουν χωρίς μπλούζα, χωρίς καν σεντόνι. Και σε 3 μέρες όλα έφτιαξαν.
Διάβασα τα πάντα για το θηλασμό. Έμαθα τη φυσιολογική ημερήσια συχνότητα ούρων και κοπράνων βάσει της οποίας καταλάβαινα αν η μικρή έτρωγε ικανοποιητικά.
Την τέταρτη μέρα η θηλή μου έβγαλε αίμα και μου υπέδειξαν να βγάλω γάλα με το θήλαστρο το οποίο και να πετάξω. Το έκανα για είκοσι μαρτυρικά λεπτά. Και ειλικρινά απορώ πώς είχα το κουράγιο να συνεχίσω το θηλασμό. Ίσως να φταίει που αν τον έκοβα, ο σύζυγος θα με διέγραφε επί τόπου.
Έμαθα ότι το παιδί πρέπει να τρώει όποτε θέλει και όσο θέλει, αν και για να είμαι ειλικρινής φρόντιζα να μην αφήνω να περνάνε πάνω από τρεις με τέσσερις ώρες μεταξύ των γευμάτων. Ποτέ δεν είπα ότι «για να κλαίει, πάει να πει ότι δεν χόρτασε, να δώσω μπουκάλι».
Απλά ξαναπροσέφερα το στήθος. Και ας είχε μόλις φάει.
Έμαθα για τους μαραθώνιους θηλασμούς, έτσι όταν ήρθε ο πρώτος -τετράωρος- δεν πανικοβλήθηκα.
Ποτέ δεν την έβγαλα με το θήλαστρο για να δω αν έχω γάλα και πόσο γάλα έχω.
Ήμουν τόσο καλά ενημερωμένη πλέον, που δεν υπήρχε περιθώριο σε κανέναν να πει το μακρύ και το κοντό του. Έπινα συνέχεια νερό, τσάι με μάραθο και γλυκάνισο -με βοήθησαν νομίζω στους ελάχιστους κολικούς και επίσης βοήθησαν στη ροή-, είχα πολλή υποστήριξη από τον άντρα μου και τη μαμά μου.
Τα βράδια που ξυπνούσα είχα βρει ωραία προγράμματα στην τηλεόραση και παρακολουθούσα όση ώρα η μικρή έτρωγε. Κάποια πρωινά έβγαζα γάλα και με το θήλαστρο και τα αποθήκευα. Επίσης έτρωγα πολύ καλά.
Τα πρωινά θυμάμαι έτρωγα δύο τρεις μεγάλες φέτες ολικής με ταχίνι, μέλι. Επίσης έτρωγα πολύ χαλβά Δραπετσώνας και τα βράδια μετά τον θηλασμό που πεινούσα, έτρωγα μπάρες δημητριακών. Απέφευγα όμως σκόρδα, πράσα, κρεμμύδια, καυτερά και γενικά ό,τι μπορεί να βαραίνει το στομάχι και να προκαλεί δυσφορία.
Βασικά, τους πρώτους μήνες τα είχα αποκλείσει τελείως –με βαριά καρδιά- και μετά τους 2-3 τα εισήγαγα σιγά σιγά ξανά στη διατροφή.
Και έτσι πέρασε ένας μήνας και η μικρή έβαλε ένα κιλό. Ο δε μπαμπάς, με τη δική μου διατροφή θηλασμού, είχε βάλει τρία. Εγώ έπεφτα αργά και σταθερά. Και έτσι πέρασε κι άλλος ένας μήνας και τα πήγαμε εξίσου καλά. Και η μικρή άρχισε να κοιμάται πιο πολλές ώρες το βράδυ. Και τη μέρα να είναι περισσότερες ώρες ξύπνια. Και την τάιζα μόνο, όποτε ήθελε και όσο συχνά ήθελε. Και δειλά δειλά κάναμε τις πρώτες πολύωρες εξόδους εκτός σπιτιού. Και πάντα έβρισκα έναν τρόπο να φάει. Kάπου σε μια άκρη ή εκεί που ήμουν, χρησιμοποιώντας μία κουβέρτα. Αν βαριόμασταν να πάρουμε και τη μικρή έξω, αλλά έπρεπε να πάμε κάπου, φρόντιζα να είμαι πίσω πριν την ώρα που λογικά θα πεινούσε.
Ναι, υπάρχουν περιορισμοί όταν είσαι μάνα δεν είναι κακό. Σε γενικές γραμμές όμως, ποτέ δεν αφήσαμε τον θηλασμό να γίνει εμπόδιο στις εξόδους μας με τη μικρή και νομίζω πως για αυτό μπόρεσα και να θηλάσω τόσο καιρό.
Τώρα που έχω πλέον θηλάσει και δεύτερο παιδί και κοιτώντας τα από μία απόσταση μπορώ με περηφάνια να πω πως η Α,μπα έχει δίκιο. Διαβάστε, ενημερωθείτε και πράξτε ανάλογα. Δεν υπάρχει άλλο εργαλείο που να σου δίνει τόση αυτοπεποίθηση όσο η γνώση και κανένα άλλο εργαλείο που να δίνει τις καλύτερες απαντήσεις.
Εικονογράφηση: Rachel Levit Ruiz
[via]
Greek 
English